* Van de predikant
Van de predikant. (11-2023)
Venster.
Tijdens een wandeling door een waterrijk natuurgebied aan de oostkust van Engeland (Minsmere) stuitten we op de ru?e van een kerkje. Het hoorde eeuwen geleden bij een klooster waarvan we eerder de ru?e hadden bezocht, zo bleek; Leiston Abbey in Suffolk. Gebouwd in de 14 e eeuw, buitengebruik geraakt en door de tijd vergaan.
Een plaatselijke kunstenares is door de huidige beheerders van het gebied, een natuurorganisatie, gevraagd een glasraam te maken. Stevig verankerd staat het daar in weer en wind.
Geloven
in De Eeuwige kan je ook zien als kijken door een bepaald venster op de wereld.
Onze blik is gekleurd; als het goed is door hoop, vertrouwen. Gekleurd door?het
?glas? waar we door kijken. Dat is het ?glas ?van het evangelie. Die blik is een
keuze. Je kunt ook door een ander venster naar de wereld kijken. Ook mensen die
zeggen niet voor een bepaald venster te kiezen, doen dat onbewust toch. Het is
onvermijdelijk. Filtert het venster van het evangelie het licht op de
werkelijkheid' Maakt het onze blik diffuser of juist helderder' Ik hoop het
laatste. Jezus zelf roept ons op om heel scherp te kijken en mild te oordelen.
Of beter; genuanceerd. Niet te snel ons oordeel vast te leggen. Dat is best
moeilijk, als ik naar mezelf kijk. Het zit ? ons om snel een situatie of mensen
te beoordelen om onze positie te bepalen, ons handelen af te stemmen. Dat is op
zich niet erg. Het is zelfs in acute situaties noodzakelijk. Het is w? kwalijk
als we in grotere en ingewikkelder kwesties het eerste oordeel meteen als
definitief en onveranderlijk beschouwen. ?Het even nog niet weten?? kan ook een
goed uitgangspunt, een goede positie zijn. Een eerlijke, die ruimte geeft tot
kennis opdoen, luisteren, afwegen. Niet in alle kwesties wordt een oordeel, een
mening, gevraagd. Vragen stellen is vaak een veel betere manier van doen. Ik hou
het mezelf regelmatig voor en tuin er toch steeds weer in?.
Wat heeft de maker van het raam op de foto willen laten zien' Dat weet ik niet
precies maar wat ik zie is een verbeelding van hemel, aarde, water. In de vorm
van gekleurde stukjes, zoals de structuur van de muur uit stukken steen is
opgebouwd. Ze lopen in elkaar over, schijnen door elkaar heen. Een venster om
mijmerend naar te kijken, terwijl je in het open landschap staat. Om even te
beseffen dat in De Eeuwige uiteindelijk alles E? is; alle verdeeldheid en
onderscheid ten diepste verbonden.
Eigen foto, W. Huizing. Ds. Wikke Huizing.
Van
de predikant (10-2023)
'Zonne-energie'
Op de Schakel zullen binnenkort zonnepanelen komen te liggen die energie gaan
leveren voor het gebouw. Op het dak van De Burght mag dat helaas niet (w? een
energiebron zou dat zijn, ook voor het dorp!) maar wordt er een andere plek voor
panelen gezocht. Hulde aan degenen die dit allemaal uitzoeken en voor elkaar
brengen! (Lees: de kerkrentmeesters) .
Er was al ervaring met zonnepanelen. Vanaf de eerste subsidieregeling lagen er
panelen op De Poort. Zo maken we goed gebruik van de kracht van de energiebron
die de zon is. De verwachting is dat de zonuren in Nederland gaan toenemen, met
alle gevolgen van dien voor ons leven. Dan kunnen we er maar beter goed gebruik
van maken.
De zon is fascinerend. Ze brengt licht, energie, warmte, en levenskracht voor
alle planten en dieren op de aarde. Zonder zon geen leven. Bovendien markeren de
zon en de maand de tijd. Ze delen onze dagen, maanden en jaren in. Geen wonder
dat er vele godsdiensten waren, en allicht nog wel zijn, die de zon een grote
rol laten spelen. Of zelfs als godheid vereren, als Levensbrenger. Of een koning
of andere mens (man of vrouw) zien als zonnekind en hem/haar vereren. En daar
een heel machtsstelsel aan hangen. In het oude Egypte bijvoorbeeld. Ook oude
godsdiensten in onze eigen streken vierden de zonnewenden, tweemaal per jaar. De
stenencirkel in Stonehenge is zo'n plek.
In de bijbel is er ook plaats voor de zon; erkenning voor haar levenbrengende
kracht. Ieder mens weet immers van haar belang. Ook voor haar markering van de
tijd, de regelmaat die vaststaat. Verschil met andere godsdiensten is echter dat
boven de zon en andere hemellichamen en natuurkrachten de Eeuwige wordt gesteld.
Die wordt bezongen als Heer over ?les. Isra? voorkomt hiermee dat we ons
uitleveren aan natuurkrachten en deze gaan dienen. En gaan denken dat er geen
verandering mogelijk is. Dat ons menselijk bestaan geheel en al vastligt, net
als de onveranderlijke grote natuurkrachten. Deels is dat zo, natuurlijk. We
zijn begrensd door onze lichamelijkheid. Maar geen enkele menselijke macht is
voor eeuwig. De God van Isra? g?t voor een plek onder de zon voor ieder
mensenkind.
De zon wordt in de bijbelse verhalen en in het dagelijkse leven van gelovigen in
grote dank aanvaard. Als gave van de Eeuwige. (Zie bijvoorbeeld in het lied 'Zonne en maan''.303 Liedboek)
De zon wordt ook wel als metafoor, als po?isch beeld, gebruikt voor
bijvoorbeeld Christus zelf. Omdat Hij (of beter; God in Hem) het licht bracht in
de duisternis, als 'zonne der gerechtigheid'. Bij de opstanding het duister
overwon.
Wetenschappelijk weten we steeds meer over de zon. Prachtige en fascinerende
kennis. Onze zon heeft invloed op 8 planeten in het zonnestelsel, niet alleen op
de aarde. En is 'n van de 200 miljard sterren in de Melkweg. Duizelingwekkend.
Wij op aarde mogen ons koesteren in haar warmte. En dankzij de techniek ook
inzetten voor energie in het huis waarin we samenkomen om de naam van De Eeuwige
te eren en het leven te vieren. Hoe mooi is dat!
Ds. Wikke Huizing
Zin in Film
(9-2023)
De dagen worden korter, de avonden langer'..Het is weer tijd voor een goede
film! Donderdag 12 oktober draaien we weer een film in De Schakel. We hebben al
eerder een film van deze regisseur bekeken. Hij is gespecialiseerd in beeld
brengen van sociaal onrecht en dilemma's in de Britse samenleving. Dat doet hij
op indringende wijze, niet zonder Britse humor. De vader heeft al vele banen
gehad, moeder werkt in de zorg; het gezin met twee kinderen kan er moeilijk van
rondkomen. Dan besluit vader voor zichzelf te beginnen als pakketbezorger. Maar
of dat zoveel beter is' Om 19.30 uur welkom in De Schakel. Met nagesprek! Wikke
Huizing
Van de predikant
(08-2023)
Veel mensen gaan in deze tijd van het jaar op reis. De meesten binnen Europa, of
Nederland. Maar op Schiphol wordt het ook heel druk voor verre vliegreizen. In
TROUW las ik een prikkelend stuk van filosoof Fleur Jongepier met de titel:
'Wordt je een beter mens door te reizen' Kom nou!'
Ze veegt hierin de vloer aan met het idee dat (verre) reizen je helpen jezelf beter te leren kennen. Of je moraal verfijnen. Ze onderscheidt daarbij de toerist van de reiziger. De eerste heeft geen pretenties; die wil graag lekker eten en ergens anders zijn dan thuis, iets moois beleven. De tweede wil iets leren, iets authentieks beleven, veranderd terug komen. En heeft, volgens Jongepier vaak niet door, dat hij/zij met een westerse blik vele vooroordelen van het 'andere' en de 'ander' bevestigd ziet. Goede bedoelingen voorkomen dat niet. Zo schrijft Jongepier: De impliciete neerbuigendheid van de reiziger is moeilijk te herkennen, omdat hij of zij het allemaal zo goed en respectvol bedoelt. Wat prachtig, die vrouw die daar in de rivier die kleurige kleden wast, wat een mooie karakteristieke kop heeft die oude man daar leunend op zijn stok: dat soort gedachtes of opmerkingen kunnen alleen gemaakt worden vanaf een bepaalde hoogte ('kijk ze nou'). Er spreekt een zekere superioriteit uit, vooral wanneer ze gekoppeld zijn aan de bewonderde 'simpelheid' of 'authenticiteit' van dat zogenaamde andere leven. Als je in Utrecht of Amsterdam anno nu iemand de was ziet doen in de gracht bij gebrek aan een wasmachine, zou je toch ook niet de camera erbij pakken en denken: goh, wat een mooi, 'authentiek beeld ' maar eerder bezorgd zijn'' Ze stelt dat je best wijzer wordt van reizen maar dat die wijsheid maar heel beperkt is. Je doorgrond nooit als vreemdeling wat er werkelijk speelt in een land of streek. Eigenlijk kom je daar dichter bij als je een film of een documentaire ziet die door iemand uit de betreffende cultuur is gemaakt. Daar hoef je dus niet voor weg. En wie heeft baat bij die opgedane wijsheid' Alleen jijzelf' Jij, westerling, komt wat h'en; hoe moreel hoogstaand is dat' Veel (jonge) mensen reizen niet ver weg omdat het ze zoveel brengt, maar omdat het k' (rijkdom) en omdat 'iedereen' het doet.
Daar komt nog bij dat vliegen, ver autorijden etc. slecht is voor onze aarde. En
de landen waar veel mensen heen gaan, nu al de (milieu)prijs betalen voor onze
manier van leven. Jongepier heeft zelf ook gereisd en gunt iedereen een mooie
reiservaring, zegt ze aan het einde. Maar pleit voor iets minder pretentie en
iets meer nadenken vooraf over het nut en belang van een verre reis. Daarmee
verzacht ze haar behoorlijk harde kritiek. Ze wil niet al te zuur overkomen. Ik
ben het overigens wel met haar kritiek en observaties eens. Ik zou er nog aan
willen toevoegen: maak eens kennis met andere culturen die zich vlak onder je
neus bevinden; al die mensen uit andere landen, al dan niet ooit gevlucht, die
hier wonen. Als je zicht wil krijgen op hoe de wereld in elkaar steekt' Maar
goed, we willen graag eens even weg uit het bekende van alledag. Ik ga ook
graag, als toerist, een eindje de grens over. Op veilige wijze toch een beetje
vreemdeling zijn. Op de ?n of andere manier ontspant dat. Het verfrist.
Jongepier ziet dat ook, natuurlijk, en wil het plezier van reizen niet
ontkennen. Maar vooral het zicht erop verbreden, eens eerlijk kijken, en mensen
doen nadenken over de gevolgen en de (vaak valse) verwachtingen. Dat lijkt me
niet verkeerd, in het zicht van de huidige tijd. Niet alles k' meer. En het
past bij het Bijbelse idee van 'goed rentmeesterschap van de ons gegeven aarde'.
Wie het hele artikel wil lezen, dit is de link:
https://www.trouw.nl/cs-b9dad0fa.
Een mooie zomer gewenst! ds. Wikke Huizing.
Van de predikant
(2017)
En toen was het zover. Bevestiging en intrede in de Protestantse Gemeente. De
vorige maand schreef ik dat ik ertegenop zag, ernaar uit keek. De middag zelf
was, in mijn beleving, een mooie mix van serieus ritueel en verkondiging,
aandacht en humor, spanning en ontspanning. En wat zag de kerk er mooi uit! Nog
niet eerder had ik haar in zo'n smaakvolle bloemenhulde gezien. Ook de overige
organisatie was dik in orde. Van vrienden, familie en gemeenteleden heb ik alle
lof gehoord voor de ontvangst en de receptie. Bij deze geef ik die pluim graag
door.
In het colofon op de eerste pagina van onze gemeente in dit blad is een extra
(mobiel) telefoonnummer
(06-1087 2089)
achter mijn naam geplaatst.
Zo ben ik
nog makkelijker te benaderen. We hebben afgesproken dat de maandag mijn vrije
dag is. Wikke Huizing
In de Doopsgezinde
traditie, waar ik toe behoor,
wordt door predikanten geen toga
gedragen.
Dit heeft te maken met het ontbreken van een
strikte ambtsopvatting. Bij Doopsgezinden
zijn alle gelovigen in principe "priesters".
Dat heet het "priesterschap aller gelovigen".
In de
praktijk is het echter handig als je een
zuster of broeder 'vrijstelt' om het vak van
predikant te leren en uit te oefenen.
Daar horen echter
geen uiterlijke tekens bij.
Het niet dragen van een toga heeft voordelen en
nadelen.
Het voordeel is dat je jezelf af en toe op een nieuw
jurkje mag
trakteren.
Afgelopen Pinkster vond ik het daarvoor wel weer tijd.
Nadeel is dat dit aandacht en geld kost.
Met een toga ben je in
'n keer klaar en als het
koud is trek je gewoon een extra kledingstuk
eronder aan.
Maar het is wel een saai gezicht,
zelfs met een gekleurde stola.
Een zomerse jurk, dus, voor de komende maanden.
Wikke Huizing
Pinksteren met de kinderen
Paaswake gezien via een avondmaalkelk