* Van de predikant  

Van de predikant. (11-2023)

 Venster.

Tijdens een wandeling door een waterrijk natuurgebied aan de oostkust van Engeland (Minsmere) stuitten we op de ru?e van een kerkje. Het hoorde eeuwen geleden bij een klooster waarvan we eerder de ru?e hadden bezocht, zo bleek; Leiston Abbey in Suffolk. Gebouwd in de 14 e eeuw, buitengebruik geraakt en door de tijd vergaan.

Een plaatselijke kunstenares is door de huidige beheerders van het gebied, een natuurorganisatie, gevraagd een glasraam te maken. Stevig verankerd staat het daar in weer en wind.

Geloven in De Eeuwige kan je ook zien als kijken door een bepaald venster op de wereld. Onze blik is gekleurd; als het goed is door hoop, vertrouwen. Gekleurd door?het ?glas? waar we door kijken. Dat is het ?glas ?van het evangelie. Die blik is een keuze. Je kunt ook door een ander venster naar de wereld kijken. Ook mensen die zeggen niet voor een bepaald venster te kiezen, doen dat onbewust toch. Het is onvermijdelijk. Filtert het venster van het evangelie het licht op de werkelijkheid' Maakt het onze blik diffuser of juist helderder' Ik hoop het laatste. Jezus zelf roept ons op om heel scherp te kijken en mild te oordelen. Of beter; genuanceerd. Niet te snel ons oordeel vast te leggen. Dat is best moeilijk, als ik naar mezelf kijk. Het zit ? ons om snel een situatie of mensen te beoordelen om onze positie te bepalen, ons handelen af te stemmen. Dat is op zich niet erg. Het is zelfs in acute situaties noodzakelijk. Het is w? kwalijk als we in grotere en ingewikkelder kwesties het eerste oordeel meteen als definitief en onveranderlijk beschouwen. ?Het even nog niet weten?? kan ook een goed uitgangspunt, een goede positie zijn. Een eerlijke, die ruimte geeft tot kennis opdoen, luisteren, afwegen. Niet in alle kwesties wordt een oordeel, een mening, gevraagd. Vragen stellen is vaak een veel betere manier van doen. Ik hou het mezelf regelmatig voor en tuin er toch steeds weer in?.

Wat heeft de maker van het raam op de foto willen laten zien' Dat weet ik niet precies maar wat ik zie is een verbeelding van hemel, aarde, water. In de vorm van gekleurde stukjes, zoals de structuur van de muur uit stukken steen is opgebouwd. Ze lopen in elkaar over, schijnen door elkaar heen. Een venster om mijmerend naar te kijken, terwijl je in het open landschap staat. Om even te beseffen dat in De Eeuwige uiteindelijk alles E? is; alle verdeeldheid en onderscheid ten diepste verbonden.
 Eigen foto, W. Huizing.    Ds. Wikke Huizing.   

Van de predikant (10-2023) 
 'Zonne-energie'
Op de Schakel zullen binnenkort zonnepanelen komen te liggen die energie gaan leveren voor het gebouw. Op het dak van De Burght mag dat helaas niet (w? een energiebron zou dat zijn, ook voor het dorp!) maar wordt er een andere plek voor panelen gezocht. Hulde aan degenen die dit allemaal uitzoeken en voor elkaar brengen! (Lees: de kerkrentmeesters) .
Er was al ervaring met zonnepanelen. Vanaf de eerste subsidieregeling lagen er panelen op De Poort. Zo maken we goed gebruik van de kracht van de energiebron die de zon is. De verwachting is dat de zonuren in Nederland gaan toenemen, met alle gevolgen van dien voor ons leven. Dan kunnen we er maar beter goed gebruik van maken.
De zon is fascinerend. Ze brengt licht, energie, warmte, en levenskracht voor alle planten en dieren op de aarde. Zonder zon geen leven. Bovendien markeren de zon en de maand de tijd. Ze delen onze dagen, maanden en jaren in. Geen wonder dat er vele godsdiensten waren, en allicht nog wel zijn, die de zon een grote rol laten spelen. Of zelfs als godheid vereren, als Levensbrenger. Of een koning of andere mens (man of vrouw) zien als zonnekind en hem/haar vereren. En daar een heel machtsstelsel aan hangen. In het oude Egypte bijvoorbeeld. Ook oude godsdiensten in onze eigen streken vierden de zonnewenden, tweemaal per jaar. De stenencirkel in Stonehenge is zo'n plek.
In de bijbel is er ook plaats voor de zon; erkenning voor haar levenbrengende kracht. Ieder mens weet immers van haar belang. Ook voor haar markering van de tijd, de regelmaat die vaststaat. Verschil met andere godsdiensten is echter dat boven de zon en andere hemellichamen en natuurkrachten de Eeuwige wordt gesteld. Die wordt bezongen als Heer over ?les. Isra? voorkomt hiermee dat we ons uitleveren aan natuurkrachten en deze gaan dienen. En gaan denken dat er geen verandering mogelijk is. Dat ons menselijk bestaan geheel en al vastligt, net als de onveranderlijke grote natuurkrachten. Deels is dat zo, natuurlijk. We zijn begrensd door onze lichamelijkheid. Maar geen enkele menselijke macht is voor eeuwig. De God van Isra? g?t voor een plek onder de zon voor ieder mensenkind.
De zon wordt in de bijbelse verhalen en in het dagelijkse leven van gelovigen in grote dank aanvaard. Als gave van de Eeuwige. (Zie bijvoorbeeld in het lied 'Zonne en maan''.303 Liedboek)
De zon wordt ook wel als metafoor, als po?isch beeld, gebruikt voor bijvoorbeeld Christus zelf. Omdat Hij (of beter; God in Hem) het licht bracht in de duisternis, als 'zonne der gerechtigheid'. Bij de opstanding het duister overwon.
Wetenschappelijk weten we steeds meer over de zon. Prachtige en fascinerende kennis. Onze zon heeft invloed op 8 planeten in het zonnestelsel, niet alleen op de aarde. En is 'n van de 200 miljard sterren in de Melkweg. Duizelingwekkend. Wij op aarde mogen ons koesteren in haar warmte. En dankzij de techniek ook inzetten voor energie in het huis waarin we samenkomen om de naam van De Eeuwige te eren en het leven te vieren. Hoe mooi is dat!
Ds. Wikke Huizing

Zin in Film  (9-2023)
De dagen worden korter, de avonden langer'..Het is weer tijd voor een goede film! Donderdag 12 oktober draaien we weer een film in De Schakel. We hebben al eerder een film van deze regisseur bekeken. Hij is gespecialiseerd in beeld brengen van sociaal onrecht en dilemma's in de Britse samenleving. Dat doet hij op indringende wijze, niet zonder Britse humor. De vader heeft al vele banen gehad, moeder werkt in de zorg; het gezin met twee kinderen kan er moeilijk van rondkomen. Dan besluit vader voor zichzelf te beginnen als pakketbezorger. Maar of dat zoveel beter is' Om 19.30 uur welkom in De Schakel. Met nagesprek! Wikke Huizing

Van de predikant (08-2023)
Veel mensen gaan in deze tijd van het jaar op reis. De meesten binnen Europa, of Nederland. Maar op Schiphol wordt het ook heel druk voor verre vliegreizen. In TROUW las ik een prikkelend stuk van  filosoof Fleur Jongepier met de titel: 'Wordt je een beter mens door te reizen' Kom nou!'

Ze veegt hierin de vloer aan met het idee dat (verre) reizen je helpen jezelf beter te leren kennen. Of je moraal verfijnen. Ze onderscheidt daarbij de toerist van de reiziger. De eerste heeft geen pretenties; die wil graag lekker eten en ergens anders zijn dan thuis, iets moois beleven. De tweede wil iets leren, iets authentieks beleven, veranderd terug komen. En heeft, volgens Jongepier vaak niet door, dat hij/zij met een westerse blik vele vooroordelen van het 'andere' en de 'ander' bevestigd ziet. Goede bedoelingen voorkomen dat niet. Zo schrijft Jongepier: De impliciete neerbuigendheid van de reiziger is moeilijk te herkennen, omdat hij of zij het allemaal zo goed en respectvol bedoelt. Wat prachtig, die vrouw die daar in de rivier die kleurige kleden wast, wat een mooie karakteristieke kop heeft die oude man daar leunend op zijn stok: dat soort gedachtes of opmerkingen kunnen alleen gemaakt worden vanaf een bepaalde hoogte ('kijk ze nou'). Er spreekt een zekere superioriteit uit, vooral wanneer ze gekoppeld zijn aan de bewonderde 'simpelheid' of 'authenticiteit' van dat zogenaamde andere leven. Als je in Utrecht of Amsterdam anno nu iemand de was ziet doen in de gracht bij gebrek aan een wasmachine, zou je toch ook niet de camera erbij pakken en denken: goh, wat een mooi, 'authentiek beeld ' maar eerder bezorgd zijn'' Ze stelt dat je best wijzer wordt van reizen maar dat die wijsheid maar heel beperkt is. Je doorgrond nooit als vreemdeling wat er werkelijk speelt in een land of streek. Eigenlijk kom je daar dichter bij als je een film of een documentaire ziet die door iemand uit de betreffende cultuur is gemaakt. Daar hoef je dus niet voor weg. En wie heeft baat bij die opgedane wijsheid' Alleen jijzelf' Jij, westerling, komt wat h'en; hoe moreel hoogstaand is dat' Veel (jonge) mensen reizen niet ver weg omdat het ze zoveel brengt, maar omdat het k' (rijkdom) en omdat 'iedereen' het doet.

  Daar komt nog bij dat vliegen, ver autorijden etc. slecht is voor onze aarde. En de landen waar veel mensen heen gaan, nu al de (milieu)prijs betalen voor onze manier van leven. Jongepier heeft zelf ook gereisd en gunt iedereen een mooie reiservaring, zegt ze aan het einde. Maar pleit voor iets minder pretentie en iets meer nadenken vooraf over het nut en belang van een verre reis. Daarmee verzacht ze haar behoorlijk harde kritiek. Ze wil niet al te zuur overkomen. Ik ben het overigens wel met haar kritiek en observaties eens. Ik zou er nog aan willen toevoegen: maak eens kennis met andere culturen die zich vlak onder je neus bevinden; al die mensen uit andere landen, al dan niet ooit gevlucht, die hier wonen. Als je zicht wil krijgen op hoe de wereld in elkaar steekt' Maar goed, we willen graag eens even weg uit het bekende van alledag. Ik ga ook graag, als toerist, een eindje de grens over. Op veilige wijze toch een beetje vreemdeling zijn. Op de ?n of andere manier ontspant dat. Het verfrist. Jongepier ziet dat ook, natuurlijk, en wil het plezier van reizen niet ontkennen. Maar vooral het zicht erop verbreden, eens eerlijk kijken, en mensen doen nadenken over de gevolgen en de (vaak valse) verwachtingen. Dat lijkt me niet verkeerd, in het zicht van de huidige tijd. Niet alles k' meer. En het past bij het Bijbelse idee van 'goed rentmeesterschap van de ons gegeven aarde'. Wie het hele artikel wil lezen, dit is de link:  https://www.trouw.nl/cs-b9dad0fa.
Een mooie zomer gewenst! ds. Wikke Huizing.

Van de predikant (2017)
En toen was het zover. Bevestiging en intrede in de Protestantse Gemeente. De vorige maand schreef ik dat ik ertegenop zag, ernaar uit keek. De middag zelf was, in mijn beleving, een mooie mix van serieus ritueel en verkondiging, aandacht en humor, spanning en ontspanning. En wat zag de kerk er mooi uit! Nog niet eerder had ik haar in zo'n smaakvolle bloemenhulde gezien. Ook de overige organisatie was dik in orde. Van vrienden, familie en gemeenteleden heb ik alle lof gehoord voor de ontvangst en de receptie. Bij deze geef ik die pluim graag door.

In het colofon op de eerste pagina van onze gemeente in dit blad is een extra (mobiel) telefoonnummer (06-1087 2089) achter mijn naam geplaatst. Zo ben ik nog makkelijker te benaderen. We hebben afgesproken dat de maandag mijn vrije dag is.  Wikke Huizing


In de Doopsgezinde traditie, waar ik toe behoor,
 wordt door predikanten geen toga gedragen.
 Dit heeft te maken met het ontbreken van een
 strikte ambtsopvatting. Bij Doopsgezinden
 zijn alle gelovigen in principe "priesters".
 Dat heet het "priesterschap aller gelovigen". 
 In de praktijk is het echter handig als je een
 zuster of broeder 'vrijstelt' om het vak van
 predikant te leren en uit te oefenen.
 Daar horen echter geen uiterlijke tekens bij.
 Het niet dragen van een toga heeft voordelen en
 nadelen.
 Het voordeel is dat je jezelf af en toe op een nieuw
 jurkje mag trakteren.
 Afgelopen Pinkster vond ik het daarvoor wel weer tijd.
 Nadeel is dat dit aandacht en geld kost.
 Met een toga ben je in 'n keer klaar en als het
 koud is trek je gewoon een extra kledingstuk
 eronder aan.  Maar het is wel een saai gezicht,
 zelfs met een gekleurde stola.
 Een zomerse jurk, dus, voor de komende maanden. 
 Wikke Huizing
 

 Pinksteren met de kinderen

Paaswake gezien via een avondmaalkelk