* Van
de predikant
(05-2023)
Hemelladder/Himmelleiter
Op de afgelopen gemeenteavond vertelde ik over een opvallend kunstwerk aan de
toren (en in de kerk) van de ST. Lambertikirche in de Duitse stad M?ster. In de
buurt op vakantie bezochten we onlangs deze kerk. Een verlichte ladder. Zo wil
de RK parochie van deze kerk van betekenis zijn voor de mensen in de stad. Hen
wijzen op een werkelijkheid die boven henzelf uitstijgt.
De parochie had een kunstenares, Billy Thanner, gevraagd om iets voor hen te
maken dat de verbinding tussen ?hemel en aarde? zou kunnen vormgeven. Ze koos
voor het verhaal van de Jakobsladder (Genesis 28). Daarin droomt de gevluchte
Jakob van een ladder waarop engelen van beneden naar boven gaan, en omgekeerd.
Ze delen vanaf de aarde de toestand van de mensen met de Eeuwige. En vanuit de
hemel komt er troost, steun of anderszins van de Eeuwige naar de mensen. Sinds
september 2022 is de Himmelleiter (hemelladder) geplaatst en het effect op
bezoekers van de kerk en mensen in de stad is opmerkelijk. Men raakt eraan
gehecht. Omdat het (redelijk eenvoudige) beeld hen iets doet. Een vrouw
vertelde; ?Ik lag in de kliniek, was er niet best aan toe, en kon de ladder zien
door het raam. Dat deed zo goed. Hielp me bidden zonder woorden. En maakte dat
ik me niet zo alleen voelde?. Mensen blijven op straat staan om te kijken.
Binnen in de kerk hangt v?r het orgel een ander deel van de ladder. Daar worden
min of meer spontaan korte gebedsvieringen gehouden. Met Kerst had de ladder een
plaats in de viering als beeld van het Christuskind dat vanuit de hemel geboren
wordt. Komende Hemelvaart is er opnieuw een rol voor de ladder. De ladder is ook
aanleiding tot gesprek tussen bezoekers onderling en mensen van de parochie;
over de verbinding tussen hemel en aarde/ aarde en hemel. De ladder lijkt mensen
op te richten, in beweging te brengen.
Ik liet deze ?Himmelleiter? zien als voorbeeld. Van hoe je als kerk op een
bepaalde manier van betekenis kan zijn voor een veel ruimer publiek dan je eigen
gemeenschap. In M?ster wil de Lamberti-Kirche een kerk van en voor de stad
zijn.
In het nieuwe beleidsplan van onze gemeente staat dat we een Dorpskerk willen
zijn. Dat is een nadere invulling van het eerder gebruikte begrip ?kerk-naar-buiten?.
En iedere keer als de deuren van De Burght open staan, zijn we dat ook. Op onze
eigen manier, in onze eigen omgeving. En zullen daar de komende jaren ook nog
meer onze eigen weg in vinden. Een hemelladder lijkt me daarbij niet nodig maar
ze laat zien dat we in dat verlangen niet alleen zijn. In Nederland zijn er heel
veel Dorpskerken die nieuwe wegen en beelden vinden om op een opener manier met
het dorp samen te leven. En net over de grens dus ook. Laat de Himmelleiter
daarom ook voor ons een bemoediging zijn!
Ds. Wikke Huizing
Film (05-2023)
Op Goede Vrijdag zagen we de film Adam?s Apples in De Schakel. Na een overbodige
waarschuwing dat het om een zwarte komedie ging met absurdistische sc?es (?We
zijn wel wat gewend, Wikke!?) werden we meegenomen in het verhaal. Op het Deense
platteland, in een wit kerkje midden in de weilanden, runt een dominee een soort
re-integratie-opvang voor ex-gedetineerden. Hij is ongekend positief over de
vermeende vorderingen van de deelnemers. Deze zijn echter geheel niet
gemotiveerd en ook een nieuw aangekomen cli?t, Adam, een intelligente neo-nazi,
heeft er geen zin in. De absurd-positieve houding van de dominee, die de ene
tegenslag na de andere in zijn leven heeft beleefd, staat hem tegen en verward
hem. Hij probeert deze Ivan, die in een soort schijnwerkelijkheid leeft, klein
te krijgen. En hij niet alleen. Alles lijkt het kleine groepje mensen tegen te
zitten. Ook de appelboom, van wiens appels Adam een appeltaart moet gaan bakken,
legt het loodje. De totale ondergang lijkt te lukken. Maar door een wonderlijke
ontwikkeling overleeft de ten dode opgeschreven Ivan een ongeluk. En ook is er
nog ?n appel overgebleven. Die appel is het begin van iets nieuws; een
ommekeer. Een opstanding, zou je kunnen zeggen, na veel lijden. Adam verandert
door wat hij meemaakt en wordt van tegenstander een bondgenoot van Ivan.
Een absurde film die desondanks boeide en een positieve boodschap heeft.
Wikke Huizing
'tegen de
stroom in'.?
(03-2023)
Dat is de titel van de SoepopZondag-editie van 26 februari. Aan de hand van
inbreng van mensen die ervaring hebben met 'tegen de stroom ingaan', of over
anderen kunnen vertellen, worden de deelnemers uitgenodigd met elkaar te praten
over 'stroming' in hun eigen leven. In een volgend nummer van het Kerkblad kan
ik schrijven hoe dat gegaan is.
Nu wat losse idee? over 'tegen de stroom in..'.
De frase heeft een positieve klank. Gevoed door het beeld van mensen die de moed
hadden om bijvoorbeeld tegen een heersende onderdrukkende moraal in te gaan. En
die zo, vaak met opoffering, verandering in gang zetten. Denk aan voorvechtsters
voor vrouwenrechten, mensenrechten in bredere zin, politieke
bevrijdingsbewegingen. Maar ook eigenzinnige mensen in het bedrijfsleven, of in
de kunsten; op allerlei plaatsen in de maatschappij heb je mensen met een visie,
een verlangen, een grote innerlijke motivatie rond zaken die anders moeten. En
die zich daarvoor hartstochtelijk inzetten. Zij ondervinden zonder uitzondering
veel weerstand, zeker in het begin. Achteraf blijkt dan vaak dat ze iets goeds
in gang hebben gezet, of bijgestuurd hebben. En dan spiegelen anderen zich graag
aan hen, aan hun succes. Daarbij vergeten we soms te gemakkelijk dat er veel 'tegenstromers
'zijn die ten onder gaan (door geweld) of moeten opgeven door
vermoeidheid.
'Tegen de stroom in..' kan ook een negatieve klank hebben. Niet iedereen heeft
nobele motieven om tegen heersende opvattingen of gewoonten in te gaan.
Frustratie, woede, onkunde etc. kunnen ook achter een keuze tot tegenstroom
zitten.
Daarnaast is het
een feit dat wij mensen het beste gedijen als we 'met de stroom mee gaan'; ons
aanpassingsvermogen is een groot goed, in de geschiedenis van onze soort. Zei Darwin al. Meebewegen en aanpassen geeft de grootste overlevingskansen.
De komende veertigdagentijd horen we hoe Jezus zijn weg ging. Die leidde tot het
kruis. Was Hij nu een mens die 'tegen de stroom in' ging of juist niet? Als ik
daarover nadenk, geloof ik dat hij eerder een bedding koos, terug naar de
hoofdstroom; de tora. Hij veranderde daar immers geen tittel of jota aan maar
interpreteerde de tora naar hoe ze bedoeld was; als radicale weg van de liefde
voor de naaste, ja, zelfs voor de tegenstander. In die zin koos hij voor de
aloude stroom van de tora. Maar ondervond toch enorme tegenstand, omdat de
stroom deels uit haar bedding was geraakt. In die zin moest hij tegen heersende
praktijken en hun uitvoerders opboksen. Maar hij deed dat dan weer op een unieke
mee-gaande wijze, zonder geweld. En hoe is dat voor ons? Leidt Jezus ons
'stroomopwaarts' of stroomafwaarts, tegen de stroom in, of juist mee' En hoe
dan'?Voor de komende voorbereidingstijd op Pasen iets om over na te denken?..
Alle goeds gewenst! ds. Wikke Huizing
(02-2023) Van de predikant Aan
Tafel
Het grootste deel van de maand januari was er
zo'n van
gedwongen rust en stilte. Eerst een paar min of meer vrije dagen en toen de
griep. Daar kwam nog keelontsteking bij en zo zat ik zomaar twee weken thuis.
Nergens zin in, geen energie, pijnlijk hoofd en lijf en buiten stormde en
regende het maar door?. Maar deze laatste week van de maand is het weer helemaal
in orde. En ook de zon is voorzichtig terug tussen het grijs, de dagen worden
weer langer.
In die twee weken mistte ik twee gezamenlijke maaltijden: de Ringbijeenkomst
over 'Proeven en Praten' en 'Samen aan Tafel' in onze eigen gemeente. Dat was
jammer, want samen eten is een feest. Meestal, tenminste. De berichten over de
genoemde maaltijden waren gelukkig positief.
Een gedekte tafel, mensen er rondom?..het kan soms wonderen doen. De beste
politieke- en zakenovereenkomsten worden aan tafel gedaan. Woorden en gebaren
krijgen er extra betekenis en aandacht. Ook in gewoon, klein verband, zoals de
familie of de gemeente. Waar dat door komt? Ik weet het niet precies. Misschien
door het feit dat er aandacht aan is besteed; iemand, of meerdere mensen, hebben
moeite gedaan. Een menu bedacht, vele handelingen verricht. Daarin drukt
aandacht en liefde zich uit. En dat voel je en kan tot dankbaarheid stemmen.
Verder is in principe iedereen rond de tafel gelijk. Je kunt elkaar in de ogen
kijken. En als je dat even niet wilt, kijk je op je bord. Een gesprek tijdens
een maaltijd is niet dwingend. Er zijn geen agendapunten of hoogdravende
thema's; het gaat om de mensen om je heen. Dat geeft vrijheid. Even stilte is
ook geen punt. Die vult zich met getik van bestek en andere geluiden die bij het
eten horen. Daarnaast heeft een maaltijd een orde, een volgorde. Daar hoort ook
de afwas aan het einde bij. Orde schept duidelijkheid en veiligheid. En dus
ruimte om een gesprek of ontmoeting te laten gebeuren.
Elke maaltijd in de gemeente raakt ook altijd aan de maaltijd van de Heer. Dat
komt door de plaats, de ruimte, vaak ook het menu, de context. Delen is de norm,
delen van wat er is, in vrede.
Zo werd in de Ringbijeenkomst uitgebreid stilgestaan bij de herkomst van wat er
op tafel kwam en wat daar allemaal aan gebeurtenissen en ook dilemma's bij komt
kijken. Een bewustwordingsmaaltijd. Bij 'Samen aan tafel' is de inbreng minder
thematisch maar ook daar worden de gerechten omlijst met een verhaal of
informatie. De komende tijd zullen er nog meer gelegenheden voor samen eten
komen. Ik verheug me er nu al op. Wikke Huizing
Van de predikant
(02-2017)
En toen was het zover. Bevestiging en intrede in de Protestantse Gemeente. De
vorige maand schreef ik dat ik ertegenop zag, ernaar uit keek. De middag zelf
was, in mijn beleving, een mooie mix van serieus ritueel en verkondiging,
aandacht en humor, spanning en ontspanning. En wat zag de kerk er mooi uit! Nog
niet eerder had ik haar in zo'n smaakvolle bloemenhulde gezien. Ook de overige
organisatie was dik in orde. Van vrienden, familie en gemeenteleden heb ik alle
lof gehoord voor de ontvangst en de receptie. Bij deze geef ik die pluim graag
door.
In het colofon op de eerste pagina van onze gemeente in dit blad is een extra
(mobiel) telefoonnummer
(06-1087 2089)
achter mijn naam geplaatst.
Zo ben ik
nog makkelijker te benaderen. We hebben afgesproken dat de maandag mijn vrije
dag is. Wikke Huizing
In de Doopsgezinde
traditie, waar ik toe behoor,
wordt door predikanten geen toga
gedragen.
Dit heeft te maken met het ontbreken van een
strikte ambtsopvatting. Bij Doopsgezinden
zijn alle gelovigen in principe "priesters".
Dat heet het "priesterschap aller gelovigen".
In de
praktijk is het echter handig als je een
zuster of broeder 'vrijstelt' om het vak van
predikant te leren en uit te oefenen.
Daar horen echter
geen uiterlijke tekens bij.
Het niet dragen van een toga heeft voordelen en
nadelen.
Het voordeel is dat je jezelf af en toe op een nieuw
jurkje mag
trakteren.
Afgelopen Pinkster vond ik het daarvoor wel weer tijd.
Nadeel is dat dit aandacht en geld kost.
Met een toga ben je in
?n keer klaar en als het
koud is trek je gewoon een extra kledingstuk
eronder aan.
Maar het is wel een saai gezicht,
zelfs met een gekleurde stola.
Een zomerse jurk, dus, voor de komende maanden.
Wikke Huizing
Pinksteren met de kinderen
Paaswake gezien via een avondmaalkelk