Van de predikant en pastoraalwerker

Van de predikant (6-2021)
Hoop
Net als iedereen op het eiland ben ik begin deze maand juni gevaccineerd. Met die eerste prik viel er een soort spanning weg. Spanning die in alle contacten binnen en buiten de gemeente zit en die we allemaal hebben.  Met m’n verstand weet ik dat de bescherming niet volledig is. En ik blijf enigszins voorzichtig. Uit de berichten blijkt echter dat de besmettingsgraad enorm naar beneden gaat, al bij de eerste prik. Dat is toch zeer hoopgevend! En wat een bijzondere prestatie van iedereen die er voor gezorgd heeft dat wij die prik nu al krijgen! Naast het gemopper over de coronamaatregelen vergeten we dat wel eens: er is een enorme inspanning geleverd en giga veel geld geïnvesteerd in deze vaccins. Dat is er dan toch maar. Hopelijk kunnen we na de zomer weer gemeentebijeenkomsten organiseren. Ik krijg zin in een feestje. U ook?

Vanaf deze maand ben ik een tijdje consulent in de Waddengemeente. Dat houdt vooral in dat ik de vergaderingen van de beroepingscommissie bijwoon vanwege de te volgen procedure. Ook weer een hoopvolle gebeurtenis.
Op zondag 20 juni gaan we het heilig Avondmaal vieren. In aangepaste versie. Zoals we ook in het najaar avondmaal hebben gevierd. Dat voelt ongetwijfeld anders dan anders en een beetje ongemakkelijk. Maar het is zoals het is; en we beleven de ‘pijn’ op deze manier gezamenlijk. Dat heeft ook iets bijzonders. Het is in ieder geval een onvergetelijke manier van vieren. En ze wijst ons op indringende manier op de hoop die ons verbindt in Christus. Daar leven wij van, als gemeente. Juist nu.
In de bezoeken die ik afleg, klinkt ook de hoop op een goede zomer door. Een zomer van herstel en nieuwe vooruitzichten. Met steeds meer mogelijkheden om elkaar binnen en buiten de kerk te ontmoeten. Moge dat zo zijn!
Een hartelijke groet van, ds. Wikke Huizing

Vakantie predikant
Het is nog erg ver weg maar dit nummer van het kerkblad beslaat twee maanden. Daarom toch alvast vermeld: ds. Wikke Huizing heeft van 26 juli tot en met 17 augustus vakantie. In deze drie weken vervangt ds. Anne Kooi haar, in voorkomende gevallen.

Pastoraat
Evert van den Brink is in het VU ziekenhuis aan zijn hoofd geopereerd. Inmiddels is hij weer thuis in De Gollards waar hij verder herstelt. Een grote belevenis die weer verwerkt moet worden maar die hopelijk ook een aantal ongemakken heeft weggenomen. We wensen hem rust, vertrouwen en veel zegen toe.

Karen Keijser is bij het schrijven van deze kopij in afwachting van een operatie aan de schildklier. De uitslag en gevolgen van deze operatie zijn nog niet te overzien maar er is goede hoop op genezing. We wensen haar goede zorg en Gods zegen toe.
Ook anderen die door ziekte of ongemak zijn overvallen bidden we geduld en vertrouwen toe en de nabijheid van de Eeuwige, naast de goede zorg van familie en geliefden. Er zijn daarnaast gemeenteleden die grote zorgen hebben om kinderen dan wel kleinkinderen of andere familie. Dat zij zich daarin gesteund voelen door hun omgeving en door de gemeente, bidden we hen toe.   Wikke Huizing

Van de predikant (04-2021)
‘Van de dingen die niet doorgingen…’
Het is de repeterende breuk van het afgelopen corona-jaar; geplande bezoeken, evenementen, operaties, verjaardagen en feesten…van alles werd er afgezegd of uitgesteld. Ook de afgelopen maand was dat in de gemeente het geval.
Pasen 2021 Met een beetje geluk hebben we net een Paasdienst gevierd met dertig deelnemers aan de dienst, verspreid door de kerk. Als opmaat voor de tijd dat alle gemeenteleden zijn gevaccineerd en we elkaar binnen en buiten de kerk wee. r kunnen ontmoeten. Ik zie er enorm naar uit, net als bijna iedereen. De verwachting was dat we na Pasen weer voorzichtig door konden gaan met die dertig personen. Het zal nog een paar weken duren voor het zover is, gezien het feit dat het grootste gedeelte van de maatschappij nog op slot zit en het vaccineren minder snel gaat dan gehoopt.
Paaschallenge De paas-speurtocht door het dorp, die Mieke Druif, Jessica Heetebrij en ondergetekende in de planning hadden in de week vóór Pasen, ging niet door. Vanwege te weinig deelname; slechts twee koppels hadden zich opgegeven en dat is te weinig om een heel spektakel op te tuigen en allerlei mensen in te schakelen. We hebben echter kennis gemaakt met dit landelijk ontwikkelde fenomeen (door JongProtestant van de PKN) en zullen zien wat er in de toekomst mogelijk is .
Studieverlof Meer persoonlijk viel voor de tweede keer mijn studieverlof ook enigzins in het water doordat niet lang van te voren tijd kon worden vrijgehouden. Door de onzekerheden rond corona. De cursussen waren online te volgen, inlezen ging ook wel maar daarna volgt nog de grootste klus; het schrijven van drie essays. Geen ramp, alleen lastig.
Wordt dit dan een stukje in mineur? Nee, eerder een realistisch geluid. Het is niet anders en we kijken vooruit naar betere tijden en doen ondertussen ons allerbest. Ons geloof houdt ons op de toekomst gericht. Wij zijn niet uit op zelfbehoud alleen,  maar op leven tot zegen van elkaar. Dat kan onder iedere omstandigheid. Wij delen brood en wijn met elkaar (straks weer letterlijk), als teken van gebrokenheid en nieuwe heelheid. “Ik zal er zijn…” is de naam van de Eeuwige die met ons meetrekt. Met Pasen werkelijkheid geworden. Een belofte voor iedere dag opnieuw.  Wikke Huizing

Inloopspreekuur vrijdagochtend
Om ook gelegenheid tot zomaar een gesprek te geven, zonder afspraak , ben ik een ‘inloopspreekuur’ begonnen in de consistorie. Iedere vrijdagmorgen ben ik daar van 10-12 uur te vinden. Ik zit er gewoon te werken, de koffie staat klaar. Tot nog toe is dit heel nuttig gebleken.

Van de kerkelijk werkster (02-2021)
Mosterd na de maaltijd..?
December ligt al weer even achter ons, het gaat sneller dan je denkt. Ik hoop van harte dat we een fijn jaar tegemoet mogen gaan, waarin weer meer mogelijk is nu de vaccinaties op gang komen.

Afgelopen december heb ik een paar weken vrij gehad in verband met mijn verhuizing.
Er komt namelijk nogal wat bij kijken als je ergens 25 jaar gewoond hebt en als je veel hebt bewaard……
We hebben een huis gekocht in Burgerbrug (ongeveer een halve kilometer verder dan ons ‘oude’ huis) met een prachtige tuin, waarin ik dan ook een moestuin wil maken.
Mijn man heeft hier nu een grotere studio voor zijn muziekpraktijk en we hebben een fenomenaal uitzicht richting de Hondsbossche Zeewering. We zijn erg dankbaar dat dit op ons pad is gekomen!
 

Graag hoop ik u binnenkort weer te bezoeken. U kunt me bellen via 06-12302230 of we kunnen een afspraak maken om te wandelen. En natuurlijk kunt u me ook altijd mailen: info@jessicaheetebrij.nl  Hartelijke groet, Jessica Heetebrij    (pastoraal werker PG Den Burg)

Wandelen (02-2021)
Een paar weken terug ging ik, zoals elke woensdagmiddag, wandelen met gemeenteleden. Voor de variatie had ik een paar gesprekskaartjes met vragen en uitspraken, op religieus gebied,  in de kontzak van mijn spijkerbroek gestopt. Die had ik gekregen, in een doosje met de titel ?tafelgesprekken?. Mijn wandelgenoot en ik waren echter binnen de kortste keren in gesprek over  gebeurtenissen en ervaringen in het leven van alledag, die raken aan ons geloof. De kaartjes vergat ik. Alweer terug in de Kogerstraat hoorde ik opeens 'flap' achter me. Ik draaide me om en zag een kaartje op de stenen liggen. Toen ik deze terug stopte in mijn broekzak, merkte ik dat daar geen enkel kaartje meer in zat! Nu verbeeld ik me dat er op de Hoge Berg de mooiste gesprekken zijn gevoerd tussen wandelaars die de kaartjes hebben gevonden. ?..  Ds. Wikke Huizing.

Van de predikant (01-2021)
Het jaar 2020 behoort tot de geschiedenis en het is een ‘understatement’ om te zeggen dat dit een uitzonderlijk jaar was. In ieders leven en ook in de gemeente. Vanaf maart konden we elkaar niet ontmoeten zoals we dat altijd gewend zijn. En ook in het komende jaar kunnen we nog niet terug naar ‘normaal’.

Ondertussen is er niet stil gezeten. Er zijn veel mensen bezocht , gebeld, geschreven, door gemeenteleden onderling en ambtsdragers. En er is enorm veel werk verzet door een kleine groep mensen rond de verkoop van , en verhuizing uit , de Poort én de verbouwing van De Schakel. Het vergt veel tijd, inzet en aandacht.

Wat mezelf betreft wil ik graag iedereen bedanken met wie ik al weer een jaar uitstekend heb samen gewerkt; kerkenraadsleden van alle colleges, kosters, kindernevendienst, organisten, collega’s,  liturgiewerkgroep en vele anderen. Het ging steeds soepel en in goede sfeer. Dat beschouw ik als een groot geluk.

Er was nog meer om dankbaar voor te zijn. Op de eerste zondag van de Advent hing er een prachtig nieuw kanselkleed en een nieuwe tafelloper over de avondmaalstafel. Gemaakt door Cobie Bremer. De tijd van inkeer, naar binnen gericht zijn en daar het licht vinden, is mooi vorm gegeven.

De Kerstdiensten werden opgeluisterd door verschillende musici. Nelleke Schreur was degene die hen benaderd heeft, waarvoor dank. Ook de vele voorzangers maken het mogelijk om toch de liederen te laten klinken zoals ze bedoeld zijn.

We zijn ook in de kerk de coronapandemie behoorlijk zat. Daarin zijn we niet anders dan iedereen. Hoogstens kunnen we iets meer geduld en vertrouwen opbrengen om de situatie uit te houden. Ik wens u allen veel zegen voor het nieuwe jaar, of zoals iemand op een kaartje schreef; een gevaccineerd 2021!                Wikke Huizing

 Kerst)kaartjes schrijven. (11-2020)

In deze coronatijd zijn volgens de berichten veel mensen (weer)  brieven en kaarten gaan schrijven. Niet alleen bij ziekte of herstel. Dat doen velen van u, zo heb ik bij verschillende huisbezoeken gezien. Plakboeken en manden vol werden me trots getoond. Het precieze aantal genoemd. Met daarbij het al of niet uitgesproken teleurstelling: waar was dat kaartje van jou?

Doordat de coronamaatregelen gewoon contact moeilijker maken , wordt er meer met de pen geschreven. Ik denk omdat contact via de telefoon of de tablet ook iets pijnlijks heeft; je ziet en hoort een geliefde persoon maar je kan hem of haar niet aanraken en niet écht zien. Schrijven doet meer recht aan de afstand. Het is een langzaam maar intensief contact.

Wat is er zo leuk aan het sturen en ontvangen van post? Ik ervaar het zelf opnieuw in een al langer lopende pen-vriendschap. Het schrijven: de voorpret om een kaart, schrijfpapier of schrijfobject te vinden dat op zichzelf al iets zegt over de stemming waarin je je bevindt, of een reactie is op iets dat in een brief naar voren kwam. Of de plaats waar je bent. Dat kan een vakantiefolder zijn, een opschrijfboekje, briefpapier dat overduidelijk uit de jaren’80 stamt. Ik kreeg ooit een volgeschreven verjaardagskalender! Dan een prettige pen vinden en een goede plek om te schrijven en vooral ‘in de stemming komen’. Je moet er zin in hebben. Het helpt als je een tijdje hebt kunnen nadenken over de brief waar je op reageert. Vervolgens de lichamelijke beweging van het schrijven zelf. Eerst wat krampachtig, netjes, gaandeweg losser en tegen het einde van de brief zie je de vermoeidheid van je hand in je eigen schrift. Het ontvangen van post is zo mogelijk nog leuker; het herkennen van het typisch eigene handschrift van de afzender op de enveloppe. De postzegel…wat staat erop? De verrassing bij het openmaken. En dan het volgen van de redenatie of het verhaal van het geschrevene, soms met tekeningetjes in de kantlijn, de typische woordkeus en stijl van de schrijver. De spanning over hoe hij of zij hetgeen jij hebt geschreven heeft opgevat. Heerlijk.
Duitse vrienden, op Rügen en elders, zijn er werkelijk meesters in en maken er echt werk van. Zulke brieven en kaarten zijn cadeautjes.
De tijd van de kerstkaarten en -brieven komt er aan. Misschien bent u er al mee bezig. Ik wens u veel schrijf -en leesplezier, vooral bij die kaartjes waar iets meer op staat dan ‘prettige kerstdagen’.

Huisbezoeken
Doordat er veel groepsbijeenkomsten wegvallen, doe ik meer individuele huisbezoeken. Al heb ik daarvan ook een aantal dagen moeten af zien vanwege verkoudheid. Tegenwoordig is dat verdacht, dus ben ik voorzichtig.  Desalniettemin ben ik vaak onderweg.

Hoe kun je nabij zijn met afstand? (11-2020)
Telkens stellen we ons en elkaar opnieuw deze vraag nu we weer in een gedeeltelijke lockdown zijn beland en ons moeten beperken in reizen en elkaar ook minder live ontmoeten en begroeten.
Wel hebben we onze wegen online gevonden, maar voor diegene, die dit niet tot de beschikking heeft is het nog stiller geworden.
We sturen kaarten aan diegene, die ziek is of op een andere manier aandacht nodig heeft. Ook bellen we de ander misschien wat vaker. Maar het live contact, zoals we dat gewend zijn, is helaas op dit ogenblik weer zeer beperkt.
Nu dacht ik onlangs: ‘Wat zou het mooi zijn als mensen elkaar moed kunnen geven door te vertellen wat hen getroost heeft in moeilijke tijden’.
Er zijn zoveel bergen en dalen in het leven. Maar wat ervaar ik een veerkracht en levensmoed bij de mensen, die ik bezoek en zoveel hebben meegemaakt in hun leven.
Vaak is het een lied, een gedicht, een verhaal of een stuk tekst, dat de ander zichzelf voor ogen heeft gehouden en wat hem of haar moed heeft gegeven in tijden waarin het donker en moeilijk was.
Wat zou het mooi zijn als wij elkaar moed geven door ‘de pen door te geven’ en een lichtje in de donkere tijden laten ontstaan bij diegene die dat nodig hebben of die we graag wat lichtheid willen meegeven.
Mensen gaan bij zichzelf op zoek. Zoeken naar wat eerder geholpen heeft in tijden van zwaarte. Daarmee kunnen zij weer de ander helpen. Zo ontstaat er een mooi licht als een lopend vuurtje. Iets wat zeker in deze tijd van advent prachtig is om door te geven aan elkaar, een licht, dat steeds helderder wordt!

Om geïnspireerd te raken raad ik u het boek ‘Eindelijk Thuis’ aan van Henri Nouwen (katholiek priester en professor op verscheidene Amerikaanse universiteiten, 1932-1996). In dit boek heeft hij allerlei gedachten opgeschreven, die hem invielen bij het kijken naar een schilderij van Rembrand met de titel ‘De terugkeer van de verloren zoon’. Dit schilderij en de gedachten, die hij kreeg bij dit schilderij, hebben hem erg geholpen in een moeilijke tijd in zijn leven.
Dus mijn oproep luidt: stuur elkaar een mooie tekst, gedicht, een afbeelding of een verhaal. Schrijf waarom dit jou zo geholpen heeft in moeilijke tijden. Doe dit via de mail of via een ouderwetse brief. Zo houden we toch contact met elkaar en kunnen we iets betekenen voor de ander.
Jessica Heetebrij pastoraalwerker

Coronaspreekuur (10-2020)
In deze corona-tijd is het belangrijk, volgens o.a. hersenspecialist Erik Scherder, om veel te blijven bewegen. In huis en daarbuiten. Gewoon in beweging zijn is al voldoende. Wandelen is een goede manier, voor wie dat kan. Ik doe dus nogmaals de oproep en het aanbod om met u te gaan wandelen. Schroomt u vooral niet om me daarvoor te bellen! We kennen elkaar toch? Ook voor andere zaken kunt u via telefoon of mail mij bereiken. Dat spreekt vanzelf. En vanaf deze maand ben ik iedere vrijdagmorgen , van 10 tot 12 uur, te vinden in de consistorie van De Burght. U kunt dan gewoon binnen lopen voor een praatje. Zolang corona onder ons is, wil ik dit volhouden.  Daarnaast blijf ik, in overleg, bezoeken afleggen.
Veel andere dingen gaan niet door. Zoals de weeksluitingen in De Gollards en De Hollewal, de avonden over Bonhoeffer, filmavonden, de gemeenteavond, sommige vergaderingen (die gaan via de computer), TTC,  ed. Het najaar ziet er daardoor heel anders uit dan andere jaren. Maar dat geldt voor ieder van ons. We houden de moed erin en zinnen op alternatieven.

Huisbijeenkomsten in De Burght (10-2020)
Bij schrijven van dit nummer zijn er al twee 'huisbijeenkomsten' geweest in de consistorie van De Burght. Die mooi opgeknapte kamer wordt vanwege de pandemie, maar ook door de verbouwing van de Schakel, het centrum van onze gemeente! Het is er goed toeven. Aan de hand van een eenvoudige methode raken we via een korte bijbeltekst met elkaar in gesprek. Na eerst , onder genot van een kop koffie, de stand van zaken en persoonlijke belevenissen te hebben uitgewisseld. Waardevolle bijeenkomsten zijn het en ik gun die aan zoveel mogelijk gemeenteleden. Dus geef u vooral op bij Wil van Heerwaarden of bij ondergetekende. Per keer kunnen er vier mensen deelnemen, op iedere dinsdagmorgen van 10 tot ca. 11.30.   Wikke Huizing

(08-2020) 
???.. ⁴⁸Toch woont de Allerhoogste niet in een huis dat door mensenhanden is gemaakt, zoals de profeet zegt: ⁴⁹?De hemel is mijn troon, de aarde mijn voetenbank. Hoe zouden jullie dan een huis voor mij kunnen bouwen ? zegt de Heer ?, een plaats waar ik kan rusten? ⁵⁰Heb ik dit alles niet met eigen handen gemaakt???..

Deze tekst uit het boek Handelingen stond centraal in de afscheidsdienst van De Poort, zondag 6 september. Daarmee wordt het verlaten van De Poort niet gebagatelliseerd, wel gerelativeerd. Op 6 september sloten we een lang proces af: van de noodzaak tot een fusie tussen twee gemeenten tot het werkelijk samengaan in ?n kerkgebouw. Dat proces heeft lang geduurd. Volgens velen t? lang. Maar kennelijk was het nodig. De dingen nemen hun tijd. Vooral de dingen die het hart aangaan.  Met de verkoop van De Poort komt er fysiek een einde aan de Gereformeerde Kerk op Texel. In naam was dat al zo, nu ook in de vorm van het gebouw. In opmerkingen en gesprekken, de afgelopen jaren, heb ik vooral berusting gehoord. ?Het is niet anders? of: ? Mijn geloof hangt niet af van het gebouw?. Innerlijk hebben velen al vrede gesloten met de situatie. Af en toe klinkt nog verzet en verdriet door. Wat blijft zijn de herinneringen aan wat er beleefd is aan gemeenschapszin, aan vieren van belangrijke levensmomenten, aan vorming van geloof en vertrouwen. En een gevoel van weemoed, allicht.

Als uw voorganger wil ik recht doen aan de gevoelens die er leven en tegelijkertijd vooruit kijken;  Hoe we Burght en Schakel gaan inrichten en gebruiken dat ze de opbouw van ons geloof dienen en aan zoveel mogelijk mensen en activiteiten op Texel plaats bieden. Dat we de tijd van het fusieproces nu echt afsluiten en met moed en vertrouwen vooruit durven kijken; durven geloven. Dat we de Bron van Leven ervaren in onszelf en de wereld om ons heen en daar anderen in laten delen. De gehele aarde (wijzelf met ons hele wezen incluis) is immers van de Eeuwige. Hij bevindt zich overal, in ons, om ons heen, in anderen. Er is leven, overal en altijd  opnieuw. Verzet, wrok of verdriet kunnen ons hart sluiten voor die Aanwezigheid. Laten we elkaar helpen die obstakels in ons te overwinnen, op te staan en nieuwe kracht vinden om gemeente van Christus te zijn, midden in het dorp, midden in de samenleving.
Eén van de grootste uitdagingen is daarbij, op dit moment,  het coronavirus. Ook dat is niet anders. Het vraagt verstand, creativiteit, omgaan met angst, vinden van ruimte. Samen komen we er wel uit. Daar heb ik alle vertrouwen in. 
Ds. Wikke Huizing

Van de pastoraal werkster (03-2020)
Kennismaking pastoraal/kerkelijk werker, Jessica Heetebrij
Beste gemeenteleden,
Graag wil ik, Jessica Heetebrij, me aan u voorstellen.
Zondag 16 februari j.l. ben ik bevestigd als pastoraal/kerkelijk werker in de Poort voor de Protestantse kerk in Den Burg. Het was een mooie dienst, waar ik met veel genoegen en dankbaarheid op terugkijk.
Mijn naam is Jessica Heetebrij en ik woon met mijn man Victor in Burgerbrug.
Ik heb twee dochters, Fleur en Eva, die samen met hun vriend in Amsterdam wonen.
Ik mag 18 uur komen werken op dit prachtige eiland, en ik ben erg dankbaar voor deze mogelijkheid.
Tussen 1995-2002 heb ik 7 jaar voor het Regionaal Diensten Centrum van de PKN in Alkmaar (RDC) gewerkt en voor de Protestantse Jeugd en Jongeren Raad in Beverwijk.
Ik was daar onder andere bezig met cursussen & trainingen op het gebied van Verhalen Vertellen en theater maken en werkte veel met predikanten en begeleidde vrijwilligers van kerken, die zich inzetten voor de kindernevendiensten.

Toen het RDC werd opgeheven ben ik in 2002 een eigen bureau gestart, dat zich specialiseerde op Workshops Verhalen Vertellen en theater maken. Dit bureau JESS heb ik 7 jaar gehad.
In die tijd ben ik ook weer in de gezondheidszorg gaan werken en heb vele jaren als verpleegkundige in de thuiszorg gewerkt.
Ik heb in mijn carri?e veel omzwervingen gemaakt. Zo heb ik ook nog  als co?inator bij het Leger des Heils gewerkt en in de crisisopvang in de psychiatrie gewerkt.  Dit was een leerzame periode en ik kon dat combineren met mijn pastorale werk in Broek op Langedijk de afgelopen anderhalf jaar.
Sinds 2017 gebruik ik een ruimte in de voormalige school in Burgerbrug, 'OldSkoel' genaamd.  Deze school heb ik opgeknapt met vrijwilligers uit het dorp en met ondersteuning van de gemeente.
In de OldSkoel is er ?n dag per week (op vrijdag) een open inloop-dag, waar we elkaar rond de grote tafel ontmoeten, mooie gesprekken voeren en waar koffie, thee en taart geserveerd wordt.
In deze ruimte ben ik ook bezig met edelsmeden. Ik maak sieraden en doe dat ook in opdracht.  Hier verkoop ik ook Tweedekans-kleding, waarvan 10% naar een goed doel gaat.
Verder organiseer ik 5 keer per jaar op vrijdagavond de Tafel van 10, waar 10 mensen een driegangen ?menu voorgeschoteld krijgen en elkaar kunnen ontmoeten.
Op een paar maandagen in het jaar organiseren we  'De Oude Gewoonte' in de OldSkoel. Op die ochtenden krijgen de deelnemers eerst  koffie met wat lekkers en zingen daarna oude liedjes van vroeger. Tot slot eten we een gerecht uit grootmoeders tijd. Het is een groot succes waar veel behoefte aan is. De mensen geven zich maanden van te voren op om niet achter het net te vissen!
Fotograferen is een grote hobby van mij en ik word regelmatig gevraagd voor foto-opdrachten.
Zoals u leest lijkt stilzitten spaarzaam, maar toch lukt het mij om lekker op de bank een goed boek te lezen.
Ik hoop u binnenkort graag te ontmoeten om elkaar te leren kennen. Ik zie er naar uit!
Vriendelijke groet, Jessica Heetebrij

Als de kerkklok op woensdagmiddag half twee slaat, start ik met een wandeling rond Den Burg. Iedere woensdag, behalve bij Code Oranje. Zelden loop ik alleen. Dat is de bedoeling: iedereen kan mee. Al wandelend, in gemiddeld tempo, hebben we het over van alles en genieten van landschap, beweging en goed gezelschap.  ds. Wikke Huizing

Van de predikant (02-2017)
En toen was het zover. Bevestiging en intrede in de Protestantse Gemeente. De vorige maand schreef ik dat ik ertegenop zag, ernaar uit keek. De middag zelf was, in mijn beleving, een mooie mix van serieus ritueel en verkondiging, aandacht en humor, spanning en ontspanning. En wat zag de kerk er mooi uit! Nog niet eerder had ik haar in zo'n smaakvolle bloemenhulde gezien. Ook de overige organisatie was dik in orde. Van vrienden, familie en gemeenteleden heb ik alle lof gehoord voor de ontvangst en de receptie. Bij deze geef ik die pluim graag door.

In het colofon op de eerste pagina van onze gemeente in dit blad is een extra (mobiel) telefoonnummer (06-1087 2089) achter mijn naam geplaatst. Zo ben ik nog makkelijker te benaderen. We hebben afgesproken dat de maandag mijn vrije dag is.  Wikke Huizing


In de Doopsgezinde traditie, waar ik toe behoor,
 wordt door predikanten geen toga gedragen.
 Dit heeft te maken met het ontbreken van een
 strikte ambtsopvatting. Bij Doopsgezinden
 zijn alle gelovigen in principe ?priesters?.
 Dat heet het ?priesterschap aller gelovigen?. 
 In de praktijk is het echter handig als je een
 zuster of broeder ?vrijstelt? om het vak van
 predikant te leren en uit te oefenen.
 Daar horen echter geen uiterlijke tekens bij.
 Het niet dragen van een toga heeft voordelen en
 nadelen.
 Het voordeel is dat je jezelf af en toe op een nieuw
 jurkje mag trakteren.
 Afgelopen Pinkster vond ik het daarvoor wel weer tijd.
 Nadeel is dat dit aandacht en geld kost.
 Met een toga ben je in ?n keer klaar en als het
 koud is trek je gewoon een extra kledingstuk
 eronder aan.  Maar het is wel een saai gezicht,
 zelfs met een gekleurde stola.
 Een zomerse jurk, dus, voor de komende maanden. 
 Wikke Huizing

 Pinksteren met de kinderen

Paaswake gezien via een avondmaalkelk