* Van de predikant  (05-2023)
   

Hemelladder/Himmelleiter

Op de afgelopen gemeenteavond vertelde ik over een opvallend kunstwerk aan de toren (en in de kerk) van de ST. Lambertikirche in de Duitse stad M?ster. In de buurt op vakantie bezochten we onlangs deze kerk. Een verlichte ladder. Zo wil de RK parochie van deze kerk van betekenis zijn voor de mensen in de stad. Hen wijzen op een werkelijkheid die boven henzelf uitstijgt.
De parochie had een kunstenares, Billy Thanner, gevraagd om iets voor hen te maken dat de verbinding tussen ?hemel en aarde? zou kunnen vormgeven. Ze koos voor het verhaal van de Jakobsladder (Genesis 28). Daarin droomt de gevluchte Jakob van een ladder waarop engelen van beneden naar boven gaan, en omgekeerd. Ze delen vanaf de aarde de toestand van de mensen met de Eeuwige. En vanuit de hemel komt er troost, steun of anderszins van de Eeuwige naar de mensen.  Sinds september 2022 is de Himmelleiter (hemelladder) geplaatst en het effect op bezoekers van de kerk en mensen in de stad is opmerkelijk. Men raakt eraan gehecht. Omdat het (redelijk eenvoudige) beeld hen iets doet. Een vrouw vertelde; ?Ik lag in de kliniek, was er niet best aan toe, en kon de ladder zien door het raam. Dat deed zo goed. Hielp me bidden zonder woorden. En maakte dat ik me niet zo alleen voelde?. Mensen blijven op straat staan om te kijken. Binnen in de kerk hangt v?r het orgel een ander deel van de ladder. Daar worden min of meer spontaan korte gebedsvieringen gehouden. Met Kerst had de ladder een plaats in de viering als beeld van het Christuskind dat vanuit de hemel geboren wordt. Komende Hemelvaart is er opnieuw een rol voor de ladder. De ladder is ook aanleiding tot gesprek tussen bezoekers onderling en mensen van de parochie; over de verbinding tussen hemel en aarde/ aarde en hemel. De ladder lijkt mensen op te richten, in beweging te brengen.
Ik liet deze ?Himmelleiter? zien als voorbeeld. Van hoe je als kerk op een bepaalde manier van betekenis kan zijn voor een veel ruimer publiek dan je eigen gemeenschap. In M?ster wil de Lamberti-Kirche een kerk van en voor de stad zijn.
In het nieuwe beleidsplan van onze gemeente staat dat we een Dorpskerk willen zijn. Dat is een nadere invulling van het eerder gebruikte begrip ?kerk-naar-buiten?. En iedere keer als de deuren van De Burght open staan, zijn we dat ook. Op onze eigen manier, in onze eigen omgeving. En zullen daar de komende jaren ook nog meer onze eigen weg in vinden. Een hemelladder lijkt me daarbij niet nodig maar ze laat zien dat we in dat verlangen niet alleen zijn. In Nederland zijn er heel veel Dorpskerken die nieuwe wegen en beelden vinden om op een opener manier met het dorp samen te leven. En net over de grens dus ook. Laat de Himmelleiter daarom ook voor ons een bemoediging zijn!
Ds. Wikke Huizing

Film (05-2023)
Op Goede Vrijdag zagen we de film Adam?s Apples in De Schakel. Na een overbodige waarschuwing dat het om een zwarte komedie ging met absurdistische sc?es (?We zijn wel wat gewend, Wikke!?) werden we meegenomen in het verhaal. Op het Deense platteland, in een wit kerkje midden in de weilanden, runt een dominee een soort re-integratie-opvang voor ex-gedetineerden. Hij is ongekend positief over de vermeende vorderingen van de deelnemers. Deze zijn echter geheel niet gemotiveerd en ook een nieuw aangekomen cli?t, Adam, een intelligente neo-nazi, heeft er geen zin in. De absurd-positieve houding van de dominee, die de ene tegenslag na de andere in zijn leven heeft beleefd, staat hem tegen en verward hem. Hij probeert deze Ivan, die in een soort schijnwerkelijkheid leeft, klein te krijgen. En hij niet alleen. Alles lijkt het kleine groepje mensen tegen te zitten. Ook de appelboom, van wiens appels Adam een appeltaart moet gaan bakken, legt het loodje. De totale ondergang lijkt te lukken. Maar door een wonderlijke ontwikkeling overleeft de ten dode opgeschreven Ivan een ongeluk. En ook is er nog ?n appel overgebleven. Die appel is het begin van iets nieuws; een ommekeer. Een opstanding, zou je kunnen zeggen, na veel lijden. Adam verandert door wat hij meemaakt en wordt van tegenstander een bondgenoot van Ivan.
Een absurde film die desondanks boeide en een positieve boodschap heeft.  Wikke Huizing

'tegen de stroom in'.? (03-2023)
Dat is de titel van de SoepopZondag-editie van 26 februari. Aan de hand van inbreng van mensen die ervaring hebben met 'tegen de stroom ingaan', of over anderen kunnen vertellen, worden de deelnemers uitgenodigd met elkaar te praten over 'stroming' in hun eigen leven. In een volgend nummer van het Kerkblad kan ik schrijven hoe dat gegaan is.
Nu wat losse idee? over 'tegen de stroom in..'. 
De frase heeft een positieve klank. Gevoed door het beeld van mensen die de moed hadden om bijvoorbeeld tegen een heersende onderdrukkende moraal in te gaan. En die zo, vaak met opoffering, verandering in gang zetten. Denk aan voorvechtsters voor vrouwenrechten, mensenrechten in bredere zin, politieke bevrijdingsbewegingen. Maar ook eigenzinnige mensen in het bedrijfsleven, of in de kunsten; op allerlei plaatsen in de maatschappij heb je mensen met een visie, een verlangen, een grote innerlijke motivatie rond zaken die anders moeten. En die zich daarvoor hartstochtelijk inzetten. Zij ondervinden zonder uitzondering veel weerstand, zeker in het begin. Achteraf blijkt dan vaak dat ze iets goeds in gang hebben gezet, of bijgestuurd hebben. En dan spiegelen anderen zich graag aan hen, aan hun succes. Daarbij vergeten we soms te gemakkelijk dat er veel 'tegenstromers 'zijn die ten onder gaan (door geweld) of moeten opgeven door vermoeidheid. 
'Tegen de stroom in..' kan ook een negatieve klank hebben. Niet iedereen heeft nobele motieven om tegen heersende opvattingen of gewoonten in te gaan. Frustratie, woede, onkunde etc. kunnen ook achter een keuze tot tegenstroom zitten.

Daarnaast is het een feit dat wij mensen het beste gedijen als we 'met de stroom mee gaan'; ons aanpassingsvermogen is een groot goed, in de geschiedenis van onze soort. Zei Darwin al. Meebewegen en aanpassen geeft de grootste overlevingskansen.
De komende veertigdagentijd horen we hoe Jezus zijn weg ging. Die leidde tot het kruis. Was Hij nu een mens die 'tegen de stroom in' ging of juist niet? Als ik daarover nadenk, geloof ik dat hij eerder een bedding koos, terug naar de hoofdstroom; de tora. Hij veranderde daar immers geen tittel of jota aan maar interpreteerde de tora naar hoe ze bedoeld was; als radicale weg van de liefde voor de naaste, ja, zelfs voor de tegenstander. In die zin koos hij voor de aloude stroom van de tora. Maar ondervond toch enorme tegenstand, omdat de stroom deels uit haar bedding was geraakt. In die zin moest hij tegen heersende praktijken en hun uitvoerders opboksen. Maar hij deed dat dan weer op een unieke mee-gaande wijze, zonder geweld. En hoe is dat voor ons? Leidt Jezus ons 'stroomopwaarts' of stroomafwaarts, tegen de stroom in, of juist mee' En hoe dan'?Voor de komende voorbereidingstijd op Pasen iets om over na te denken?..  Alle goeds gewenst!    ds. Wikke Huizing

(02-2023)    Van de predikant  Aan Tafel            
Het grootste deel van de maand januari was er zo'n van gedwongen rust en stilte. Eerst een paar min of meer vrije dagen en toen de griep. Daar kwam nog keelontsteking bij en zo zat ik zomaar twee weken thuis. Nergens zin in, geen energie, pijnlijk hoofd en lijf en buiten stormde en regende het maar door?. Maar deze laatste week van de maand is het weer helemaal in orde. En ook de zon is voorzichtig terug tussen het grijs, de dagen worden weer langer.
In die twee weken mistte ik twee gezamenlijke maaltijden: de Ringbijeenkomst over 'Proeven en Praten' en 'Samen aan Tafel' in onze eigen gemeente. Dat was jammer, want samen eten is een feest. Meestal, tenminste. De berichten over de genoemde maaltijden waren gelukkig positief.
Een gedekte tafel, mensen er rondom?..het kan soms wonderen doen. De beste politieke- en zakenovereenkomsten worden aan tafel gedaan. Woorden en gebaren krijgen er extra betekenis en aandacht. Ook in gewoon, klein verband, zoals de familie of de gemeente. Waar dat door komt? Ik weet het niet precies. Misschien door het feit dat er aandacht aan is besteed; iemand, of meerdere mensen, hebben moeite gedaan. Een menu bedacht, vele handelingen verricht. Daarin drukt aandacht en liefde zich uit. En dat voel je en kan tot dankbaarheid stemmen. Verder is in principe iedereen rond de tafel gelijk. Je kunt elkaar in de ogen kijken. En als je dat even niet wilt, kijk je op je bord. Een gesprek tijdens een maaltijd is niet dwingend. Er zijn geen agendapunten of hoogdravende thema's; het gaat om de mensen om je heen. Dat geeft vrijheid. Even stilte is ook geen punt. Die vult zich met getik van bestek en andere geluiden die bij het eten horen. Daarnaast heeft een maaltijd een orde, een volgorde. Daar hoort ook de afwas aan het einde bij. Orde schept duidelijkheid en veiligheid. En dus ruimte om een gesprek of ontmoeting te laten gebeuren.
Elke maaltijd in de gemeente raakt ook altijd aan de maaltijd van de Heer. Dat komt door de plaats, de ruimte, vaak ook het menu, de context. Delen is de norm, delen van wat er is, in vrede.
Zo werd in de Ringbijeenkomst uitgebreid stilgestaan bij de herkomst van wat er op tafel kwam en wat daar allemaal aan gebeurtenissen en ook dilemma's bij komt kijken. Een bewustwordingsmaaltijd. Bij 'Samen aan tafel' is de inbreng minder thematisch maar ook daar worden de gerechten omlijst met een verhaal of informatie. De komende tijd zullen er nog meer gelegenheden voor samen eten komen. Ik verheug me er nu al op.   Wikke Huizing

Van de predikant (02-2017)
En toen was het zover. Bevestiging en intrede in de Protestantse Gemeente. De vorige maand schreef ik dat ik ertegenop zag, ernaar uit keek. De middag zelf was, in mijn beleving, een mooie mix van serieus ritueel en verkondiging, aandacht en humor, spanning en ontspanning. En wat zag de kerk er mooi uit! Nog niet eerder had ik haar in zo'n smaakvolle bloemenhulde gezien. Ook de overige organisatie was dik in orde. Van vrienden, familie en gemeenteleden heb ik alle lof gehoord voor de ontvangst en de receptie. Bij deze geef ik die pluim graag door.

In het colofon op de eerste pagina van onze gemeente in dit blad is een extra (mobiel) telefoonnummer (06-1087 2089) achter mijn naam geplaatst. Zo ben ik nog makkelijker te benaderen. We hebben afgesproken dat de maandag mijn vrije dag is.  Wikke Huizing


In de Doopsgezinde traditie, waar ik toe behoor,
 wordt door predikanten geen toga gedragen.
 Dit heeft te maken met het ontbreken van een
 strikte ambtsopvatting. Bij Doopsgezinden
 zijn alle gelovigen in principe "priesters".
 Dat heet het "priesterschap aller gelovigen". 
 In de praktijk is het echter handig als je een
 zuster of broeder 'vrijstelt' om het vak van
 predikant te leren en uit te oefenen.
 Daar horen echter geen uiterlijke tekens bij.
 Het niet dragen van een toga heeft voordelen en
 nadelen.
 Het voordeel is dat je jezelf af en toe op een nieuw
 jurkje mag trakteren.
 Afgelopen Pinkster vond ik het daarvoor wel weer tijd.
 Nadeel is dat dit aandacht en geld kost.
 Met een toga ben je in ?n keer klaar en als het
 koud is trek je gewoon een extra kledingstuk
 eronder aan.  Maar het is wel een saai gezicht,
 zelfs met een gekleurde stola.
 Een zomerse jurk, dus, voor de komende maanden. 
 Wikke Huizing
 

 Pinksteren met de kinderen

Paaswake gezien via een avondmaalkelk